Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΩΣ ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟ Ή ΑΛΛΙΩΣ ΠΩΣ ΕΚΦΡΑΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΑΝΕΙΠΩΤΑ........

Καλλιτέχνης , αυτός που την τέχνη του κάλλους περιεργάζεται.  Μουσικός, αυτός που ποιεί μουσική, μήπως και αυτός δεν ποιεί την τέχνη του κάλλους;  Ποιά είναι η "Μούσα" που τον εμπνέει; Μια "Αιώνια Αγαπημένη"; Μιά ερωμένη; Ένας γονιός τραχύς; Ή μία μοίρα και μιά πορεία προδιαγεγραμμένη; Είναι όλα αυτά μαζί και το καθένα χωριστά, γιατί δεν υπάρχει κανόνας στην  καλλιτεχνική φύση μας, αλλά η εξαίρεση εδώ είναι αυτή που ξεπροβάλλει οφθαλμοφανέστατα.

Κάθε καλλιτέχνης  προσπαθεί να αποτυπώσει τα βιώματα της ψυχικής του περιπλάνησης , να γίνει δημιουργός- "πατέρας" εμποτίζοντας το δημιούργημα - έργο με ρανίδες  του αίματός του. Η έλλειψη, το"κενό" του καλλιτέχνη αναζητά την ολοκλήρωση, την πληρότητα μέσω της πράξης της δημιουργίας. Το κυνήγι της απόλαυσης, όχι της ευτυχίας, είναι το ζητούμενο εδώ. Αφού η ευτυχία δεν είναι κατάσταση, είναι ιδέα, όραμα, σκόρπια αποσπάσματα στο χωροχρονικό γίγνεσθαι του ανθρώπου.

Ακόρεστη η ορμή προς την απόλαυση, μεγάλο το συναισθηματικό "κενό" που χρήζει κάλυψης.

Η ανάγκη για δημιουργία, η ανάγκη αναπλήρωσης του συναιθηματικού "κενού".

Πάντα η πληγή ανοιχτή, πάντα το γιατί αυτού του κόσμου παρόν. Αυτή η βαθυά πληγή, πανανθρώπινη, παγκόσμια και πάντοτε διαχρονική αίσθηση αποκλεισμού του "ανήκειν στον εαυτό σου". Η αίσθηση ότι είσαι ένας απόκληρος της κοινωνίας, και του περίγυρού σου, το "μαύρο πρόβατο" ή ο δακτυλοδικτούμενος και περιθωριακός, αν ακολουθήσεις τον δρόμο της αποκάλυψης του ποιός πραγματικά είσαι, αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα για να τολμήσεις να πεις φωναχτά σε όλους " ανήκω σε μένα και μόνο". Ή επιφανειακά δείχνεις να συμμορφώνεσαι - προσαρμόζεσαι στα θέλω των τρίτων με έναν "ψευδοεαυτό" ή τολμάς να είσαι "παράτερος" αλλά αληθινός και ψάχνεις τρόπους αποδοχής από τους γύρω σου με την αξιοποίηση της δημιουργικότητάς σου. Πώς αλλιώς θα είχαμε εμπνευσμένους δημιουργούς - καλλιτέχνες;

Ο πόνος και το τραύμα μετουσιώνονται σε οίστρο δημιουργίας. Δεν υπάρχει ίαση, άλλωστε αναρίθμητα είναι τα παραδείγματα καλλιτεχνών που έδωσαν τέρμα στην ζωή τους , βίωναν την ζωή τους με  τάσεις αυτοκαταστροφής, επειδή δεν άντεξαν  τον ψυχικό πόνο και το βάρος των παιδικών τους τραυματικών εμπειριών. Μόνο μικρές στιγμές αναλαμπής και ακμής έχει ο αξιόλογος καλλιτέχνης, επειδή είναι "καταδικασμένος" να αισθάνεται έναν ατέρμονο πόνο ψάχνει επίπλαστες διεξόδους στην χρήση ουσιών. Στην πιό αίσια εκδοχή, αναζητά χαραμάδες ή επιφάνειες διάτρητες για να νιώσει το φως να διαχέεται μέσα του όπως μία θρησκευτική πίστη, για να του δώσει απάντηση στο "γιατί δεν μπορώ να είμαι ολόκληρος μέσα σε αυτό τον κόσμο" που τόσο τον ταλανίζει. Η διαβεβαίωση για ματαιότητα της αγωνίας αυτής, μπορεί να του δημιουργήσει την ψευδαίσθηση μίας κάποιας αρμονικότητας και ισορροπίας στην καθημερινότητά του. Όμως ο πόνος υποβόσκει και το ερώτηματικό του βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση. 

Η μουσική μου επιλογή "κοίτα εγώ", ηχεί ως μία  κραυγή , ώς ένα αναπάντητο ερώτημα " γιατί δεν μπορώ να είμαι ολόκληρος μέσα σε αυτό τον κόσμο;" ή αλλιώς " γιατί δεν είμαι αποδεκτός ετσί όπως πραγματικά είμαι , μέσα στα πλαίσια του κοινωνικού μου περίγυρου;", με όλον τον πόνο και το παράπονο που μπορεί να διακατέχει τον άνθρωπο - καλλιτέχνη -δημιουργό.

ΚΑΛΗ ΑΚΡΟΑΣΗ!!!!