 |
| Πηγή φωτογρφικού υλικού: http://www.freewebs.com/classicmyth/persephone-raub%282-113%29.jpg |
Η Περσεφόνη κόρη της θεάς Δήμητρας και του Δία απήχθη από τον Πλούτωνα (Άδη) θεό του κάτω κόσμου για να την κάνει γυναίκα του στο Βασίλειο του Κάτω Κόσμου...
Η μητέρα -Δήμητρα έπεσε σε κατάθλιψη... Η μητέρα συναισθηματικά προσκολλημένη στην Κόρη, υπερπροστατευτική ,θρηνεί το χαμό της Κόρης.
Η σχέση αυτή αντιπροσωπεύει την Αρχετυπική σχέση Μητέρας - Κόρης. Η Κόρη και η κάθε κόρη ταυτίζεται μέχρι κάποια ηλικία με την Μητέρα, βλέπει και συνειδητοποιεί ο,τι έχουν πολλές ομοιότητες (σωματικές κ.α.). Η σχέση παιδιού - γονέα του ιδίου φύλου παίζει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της σεξουαλικής ταυτότητας του παιδιού. Δεν είναι λίγες οι μητέρες εκείνες που αγωνιούν στο ξύπνημα της σεξουαλικής συνειδητοποίησης του κοριτσιού, το πέρασμα από την παιδικότητα στην εφηβεία (με την έναρξη της περιόδου το κορίτσι γίνεται γυναίκα, μπορεί να τεκνοποιήσει). Η αγωνία αυτή διαφαίνεται μέσα από την ποιότητα επικοινωνίας και σχέσης για την οποία η Μητέρα έχει μεριμνήσει πάνω σε ποιες βάσεις θα αναπτυχθεί. Οι μητέρες νιώθοντας φόβο για τις επερχόμενες αλλαγές προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το άγχος του αποχωρισμού απο την Κόρη, συγκρατώντας (μιας και η Κόρη είναι ακόμα συναισθηματικά συνδεδεμένη με την Μητέρα και την παιδική της φύση) την περιέργεια της κόρης για κάθε τι καινούργιο και αποτρέποντας την από την ενόρμησή της για εξερεύνηση (ικανοποίηση του αισθήματος της περιέργειας). Με ποιόν τρόπο; Πολλές φορές οι μητέρες προσπαθούν να υποδυθούν το ρόλο της φίλης , "δεν αξίζει να εμπιστεύεσαι καμία άλλη μόνο η μητέρα σου θέλει το καλό σου" "όλες οι άλλες κοπέλες σε ζηλεύουν και μόνο κακό μπορούν να σου κάνουν". Εν ολίγοις η Μάνα προσπαθεί να ανακόψει την εξελικτική πορεία της Κόρης, να επιτευχθεί δηλ. το πέρασμα απο το στάδιο της ταύτισης μαζί της (όπου εκεί η μητέρα είναι το πρότυπο μίμησης) κατά την παιδική ηλικία, στο στάδιο της διαφοροποίησης της προσωπικότητας του παιδιού ( έχοντας η έφηβη τον δικό της χώρο και χρόνο για να εξερευνήσει τις ικανότητες, δυνατότητες και ταλέντα της).
(βλέπε " Ο ΠΑΤΕΡΑΣ" του Στρίνμπεργκ )
Μέρος αυτής της πορείας προς την διαφοροποίηση απο την μητέρα και αποβολής των προβολών που έχει αυτή κάνει πάνω στην Κόρη (προσδοκίες της Μητέρας για ολοκλήρωση των δικών της ανεκπλήρωτων επιθυμιών μέσω της Κόρης) αποτελεί και η συναισθηματική σύνδεση με κάποια άλλη πιθανότατα συνομήλικη , η οποία θα παίξει το ρόλο της φίλης, της εξομολόγου , φύλακα των μυστικών πρώτων ερωτικών σκιρτημάτων , της συνοδοιπόρου. Γιατί λοιπόν η Μητέρα νιώθει πως απειλείται; Η Κόρη όντας ικανή να δημιουργήσει συναισθηματικούς δεσμούς με άλλους ανθρώπους, προετοιμάζει το έδαφος για τον μεγάλο τους Αποχωρισμό. Μήπως η Μητέρα φοβάται να βιώσει την απώλεια, γιατί μεγαλώνει και αυτή μαζί με την Κόρη και πλησιάζει το Θάνατο; Ο Έρωτας καλείται να παίξει το ρόλο ρυθμιστή, με το θάνατο της παλιάς σχέσης Μάνας - Κόρης (παιδική ηλικία - εξάρτηση από την μητέρα) και τον επαναπροσδιορισμό της - γέννηση νέας σχέσης Μητέρας - Κόρης (γυναίκα προς γυναίκα). Ο ερωμένος (βιαστής και απαγωγέας προς τα μάτια της Δήμητρας) - Πλούτωνας είναι η αφορμή και όχι η αιτία, η ερωτική σχέση αποτελεί το μέσο και όχι τον σκοπό ,για την υπό επαναδιαπραγμάτευση σχέση Μητερας - Κόρης.
 |
| ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΗΣ Evelyn De Morgan " Η ΘΡΗΝΟΥΣΑ ΔΗΜΗΤΡΑ" |
Ο Έρωτας τι θέση έχει στη ζωή της Μητέρας - Δήμητρας; Ο Δίας είναι αποστασιοποιημένος συναισθηματικά δεν συμμερίζεται τις αγωνίες και τα άγχη της και αρχικά δεν την υποστηρίζει στην προσπάθειά ανεύρεσης της κόρης, ο αδερφός της Ποσειδώνας την βίασε και την καθιστά έγκυο. Η Δήμητρα λαμβάνει απόρριψη και αδιαφορία από τον Δία και κακοποίση ψυχοσωματική από τον Ποσειδώνα, ο οποίος της παραβιάζει το είναι και αδιαφορεί για τις συναισθηματικές της ανάγκες, με την πράξη του βιασμού. Το πως βιώνει κανείς τον Έρωτα σχετίζεται με το πως βλέπει την ίδια τη ζωή και τη σχέση του με τον Θάνατο, τον κάθε μικρό καθημερινό Θάνατο (αποχωρισμός). Όταν υποσεινήδητα η Δήμητρα επιλέγει αδιάφορους συναισθηματικά συντρόφους, όταν λοιπόν ο Έρωτας βιώνεται μόνο από την πλευρά του ψυχικού και σωματικού πόνου και όχι της αμοιβαίας και ανιδιοτελούς ανταλλαγής , τότε και η ζωή είναι ένας δρόμος γεμάτος επικύνδινες και οδυνηρές παγίδες για τον ψυχισμό της Μητέρας, πίσω από το καθετί ελλοχεύει η Μαύρη Σκιά του Θανάτου (με την έννοια του χάους και της καταστροφής). Η χρόνια περιπλάνησή της, ο θρήνος της και το πένθος οδηγούν την Δήμητρα σε τάσεις καταστροφής - αυτοκαταστροφής και εκδίκησης τόσο προς όλους όσους την περιστοιχίζουν (θεούς και ανθρώπους), όσο και προς τον ίδιο της τον εαυτό. Ο πληγωμένος της ναρκισσισμός, η θρυμματισμένη της αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση εκρήγνονται , όλα της τα βιώματα (οι αποτυχημένες ερωτικές της σχέσεις, η απώλεια του ρόλου της μάνας) έρχονται με μορφή καταδιωκτικών αναμνήσεων να την οδηγήσουν στην συνειδητοποίηση της εγκληματικής της αμέλειας και παραμέλησης του ίδιου της του εαυτού ως Γυναίκα.
Η συναισθηματική προσκόλληση στην Κόρη τόσο καιρό ήταν η άμυνά της, η απώθηση όλων των απογοητεύσεων της, η αναστολή της δικής της μάχης για την κατάκτηση της προσωπικής της ευημερίας. Όταν μεταθέτει το κέντρο της απο τον πηρύνα του είναι της, στην παρουσία της Κόρης της, τότε προβάλλει πάνω στο είδωλο της , την κόρη δηλ. όλες τις ανεκπλήρωτές της επιθυμίες.Πόσο είναι το βάρος των ανεκπλήρωτων ονείρων των γονέων, πάνω στις πλάτες των παιδιών; Είναι το αντίγραφό της Δήμητρας πιο νέο, πιό όμορφο, γεμάτο ελπίδα και θέληση για ζωή. Όπως ο νάρκισσος θαυμάζει το είδωλό του που καθρεφτίζεται στα νερά του ποταμού.
Όμως η απουσία της Περσεφόνης, που ίσως εκκούσια η ίδια η Κόρη να θέλησε να απεμπλακεί από τα δεσμά του μητρικού συμπλέγματος μην αντέχωντας άλλο το βάρος των μητρικών προβολών, απείλησε την εύθραστη ψυχική ισορροπία της Δήμητρας. Η αρχετυπική Μητέρα δεν έχει αποδεχτεί τον Εαυτό της , δεν έχει εντοπίσει και αντιμετωπίσει τους προσωπικούς της δαίμονες, ταυτίζει πλήρως τον εαυτό της με την Κόρη της, παραμελώντας , απωθώντας την πραγματική της ανάγκη να γίνει αυτόνομη και αυτάρκης ως Γυναίκα. Και από ζωοδότρια και δοτική Μητέρα μετατρέπεται σε θεά της καταστροφής και της τιμωρίας , για να αυτοτιμωρηθεί αλλά και για να αποσπάσει την προσοχή των άλλων και κυρίως του Διός - πατέρα της κόρης . Χώρίς τον μητρικό της ρόλο νιώθει πως λαμβάνει λιγότερη εκτίμηση και σεβασμό, όμως μέσα της ξέρει πως την εκδικείται η Γυναίκα που παραμέλησε.
Πώς θα διηγούνταν τον προσωπικό της Μύθο η Κόρη άραγε; Μήπως αυτός ο απαγωγέας, βιαστής και διαφθορέας Πλούτωνας ήταν η προσωποποίηση του Δία , του Ποσειδώνα και άλλων ανδρών (η προβολή των βιωμάτων της Μητέρας )και μέσω της Μητρικής φαντασίωσης λειτούργησε ως η έκδηλη και επιφανειακή δικαιολογία, το τέλειο άλλοθι για το πένθος της Μητέρας;
Κάθετι που γεννιέται, πεθαίνει, κάθε σχέση οδηγείται στην απώλεια. Η σχέση μητέρας - κόρης "πεθαίνει" κάθε φορά που η Κόρη μεταβαίνει ηλικιακά , αναπτυξιακά και ψυχολογικά στάδια. Και κάθε τέτοιον μικρό "θάνατο" τον διαδέχεται η μεταμόρφωση και ο μετασχηματισμός. Η συνειδητοποίηση της διεργασίας αυτής απο την πλευρά της Μητέρας διευκολύνει τόσο την ίδια όσο και την Κόρη, δημιουργώντας εκ νέου μία σχέση ισότιμη γυναίκας προς γυναίκα, αναγνωρίζοντας τα κατάλοιπα του παρελθόντος, με αμοιβαία αποδοχή (η Μητέρα να συμπεριφέρεται στην Κόρη σαν ισότιμη Γυναίκα και η Κόρη να αναγνωρίζει τις ανάγκες της Μητέρας που είναι και Γυναίκα) και τέλος συμβάλλοντας στη γέννηση ουσιαστικής αγάπης, απαλλαγμένης από την παθολογία του μητρικού συμπλέγματος.
Η ζωή μας δίνει χρόνο να διαπραγματευτούμε με τον πόνο της απώλειας και να εξελιχθούμε μέσα απο τους αμέτρητους αποχωρισμούς (μικρούς ή μεγάλους) να προετοιμαστούμε βαθμιδόν για το ΤΕΛΟΣ οριστικά και αμετάκλητα.
ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ ΕΛΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΣ
Copyright 2011Το παρόν άρθρο προστατεύεται απο τις διατάξεις του Ελληνικού Νόμου (Ν.2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) περί πνευματικής ιδιοκτησλιας. Απαγορεύεται η άνευ γραπτής άδειας της συντάκτριας αναδημοσίευση , αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, εκμίσθωση,δανεισμός και μετάφραση του άρθρου σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική ή μηχανική).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου