ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΕΧΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΝΑ ΠΟΥΝ................

"Στις Χαραυγές ξεχνιέμαι"

Γιάννης Χαρούλης

Θα τολμήσω μία αντιπαραβολή του τραγουδιού με τους στίχους του Καβάφη στο ποίημα ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΜΟΝΑΗ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΥΣ, 628 -655 Μ.Χ.:

"Με λόγια, μέ φυσιογνωμία, και μέ τρόπους

μιά εξαίρετη θα κάμω πανοπλία

και θ΄αντικρύζω έτσι τους κακούς ανθρώπους

χωρίς να έχω φόβον ή αδυναμία"

Είναι λίγοι αυτοί που δηλώνουν ότι από αύριο θα αλλάξουν χαρακτήρα; Πόσοι έχουν προδωθεί από πρόσωπα υπεράνω πάσης υποψίας; Δεν είναι  σπάνιο, αλλά καθημερινό φαινόμενο. Είναι μία κάμινος  από την οποία όλοι μας καλούμαστε να λάβουμε  το καταναγκαστικό "βάπτισμα του πυρός". Το "κοσμικό πυρ" ή θέτοντάς το μοιρολατρικά και σύμφωνα με το θυμόσοφο λαό :" την κακία του κόσμου", " την αδικία της κοινωνίας". Είμαστε άραγε τόσο απροστάτευτοι όσο θέλουμε ή μας βολεύει να νιώθουμε; 

        Ποιά είναι η πιο αποτελεσματική λύση; Το μασκάρεμα; Η διπλωματία; Η αλλαγή χαρακτήρα;

Αναρωτιέμαι πως ένας ψυχικά ισορροπημένος και υγιής άνθρωπος μπορεί να αλλάζει προσωπικότητα σαν τα πουκάμισα. Δηλαδή να εξαναγκαστούμε, με το έτσι θέλω να αποκτήσουμε "Διαταραχή Πολλαπλής Προσωπικότητας".....

      Για ποιό λόγο όλα αυτά; Για να γίνουμε αρεστοί και αξιοσημείωτοι για κάποιους.....Ή έστω για να μην φαινόμαστε τρωτοί και ανυπεράσπιστοι μπροστά στις διαθέσεις των  επιτήδειων. Άρα και πάλι μεγαλύτερη αξία δίνουμε σε αυτούς  και μηδενική σε εμάς. Και στην καλύτερη περίπτωση νιώθουμε σαν μην "μας ανήκει ο εαυτός μας". Οι στίχοι του Γεράσιμου Ευαγγελάτου : " Του το κρατάω αυτού του κόσμου που δε μου ανήκει ο εαυτός μου. Γι' αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω" είναι αντιπροσωπευτικοί.  

         
Και ο Καβάφης στο ποιημά του καταλήγει: 

" Άραγε να καμε ποτέ την πανοπλία αυτή;

Εν πάση περιπτώσει, δεν την φόρεσε πολύ. 

Εικοσι επτά χρονώ, στην Σικελία πέθανε."

     Ακόμα  και αν ενδώσει κάποιος και φορέσει  "μάσκα", κάποια στιγμή θα νιώσει ασφυξία.... Και όσο καταπνίγει το πραγματικό του είναι, όσο ψυχαναγκάζεται να κάνει κάτι που δεν του ταιριάζει, τόσο πιο εύκολα θα μετατραπεί σε έναν νευρωτικό "ψυχαναγκαστικό" τύπο. Από την άλλη πλευρά οι "δυνάστες" που ο ίδιος έχει ορίσει και αποδεχτεί, όλο και πιό πολύ γοητεύονται με την παντοδυναμία που τους προσδίδει. Οι τάσεις τους για έλεγχο και κυριαρχία πάνω σε άλλους έχουν ικανοποιηθεί. Οι ρόλοι έχουν μοιραστεί από μας τους ίδιους, είμαστε τα θύματα και είναι αυτοί οι θύτες. Και οι θύτες όσο μεγαλύτερη αναγνώριση γνωρίζουν , τόσο πιό νευρωτικοί "υστερικοί" τύποι γίνονται. Το να νιώθεις και να ενεργείς ως θύμα σε κάποιο βαθμό είναι επιλογή.

 Τι κάνεις γι'αυτό; Γίνεσαι ίδιος με αυτούς που δεν αντέχεις; Παραμένεις θύμα; Η΄ μήπως κάνεις τις επιλογές σου: "με ποιούς παραμένεις και ποιούς αφήνεις πίσω;"

Όταν η μασκαράτα αυτή  τελειώσει και φτάσουμε μπροστά στο θάνατο τι σημασία, τι αξία θα έχουν όλα αυτά;

ΟΠΩΣ ΤΑ ΕΙΔΑ

ΚΑΙ ΤΑ ΒΙΩΣΑ!!

ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΤΥΠΩΝΩ

 ΜΕ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ.